میدونید چرا این بلا به سر خدابیامرز ستار بهشتی اومد؟

چون بجز چشماش، چشم عقل و چشم دلش رو باز کرده بود و خوب میدید و دیده هاش رو نادیده نمی گرفت . اما تک و تنها بود، بی یار و یاور بود. چون بی تفاوت و بی

 خیال و بی غیرت نبود. اما تک و تنها بود، بی یار و یاور بود. چون بجز دردهای خودش، درد دیگران رو هم میدید، دروغ رو گوشه به گوشه ی ایران که نشسته که وایساده که خوابیده میدید و ساکت نمی شست، داد میزد، رسواش میکرد. اما تک و تنها بود، بی یار و یاور بود. کوتاهش کنم. خلاصه این که، چون یه آزادمرد ایرانی بود که دلش برای سرزمینش، برای مردم سرزمینش، برای بچه های طفل معصوم سرزمینش میسوخت. اما تک و تنها بود، بی یار و یاور بود. _____

همه ی ما از صبح که پا میشیم چشمای کورمون رو که باز میکنیم، دروغ و ستم و جنایت و تبعیض و حق خوریها و سیاهی ها رو میبینیم تا هنگامی که باز چشامونو ببندیم و کَپَمونو بذاریم. همچین بی تفاوت و بی خیال و بی غیرت از کنار این همه بدی و سیاهی میگذریم، انگار نه انگار. (کوفت بگیریم، که گرفتیم، خودمون حواسمون نیست) اما این وسط یه تعداد خیلی خیلی کمی هستن که نمیتونن بی رگ باشن، نمیتونن بی تفاوت باشن، نمیتونن بی خیالی طی کنن. امثال ستار بهشتی ها، نسرین ستوده ها و و و ... . دروغ و ستم و جنایت و تبعیض و حق خوری ها رو که میبینن دلشون به درد میاد، داد میزنن، فریاد میکنن، رسوا میکنن، اما چون تک و تنها هستن صدای این بندگون خدا به هیچ جایی نمیرسه که هیچ، میون این همه بدی و سیاهی و آدمهای بی خیال و بی غیرت انگشت نما میشن و گیر میفتن و این بلاها سرشون میاد. _____

ای وای از دست من از دست شماها. انگار خواب مـرگ هممون رو گرفته!